Maria Skłodowska-Curie (1867- 1934)
Żona Piotra Curie, fizyk i chemik; współtwórczyni nauki o promieniotwórczości, autorka pionierskich prac z fizyki i chemii jądrowej. Po ukończeniu pensji w Warszawie naukę kontynuowała początkowo na nielegalnym Uniw. Latającym, a następnie korzystając z pracowni Muzeum Przemysłu i Rolnictwa; 1891 wyjechała do Francji; studiowała na Sorbonie, gdzie następnie od 1904 kierowała laboratorium i od 1906 (po śmierci męża) katedrą promieniotwórczości; zorganizowała Inst. Radowy w Paryżu, przyczyniła się do powstania, otwartej 1912, Pracowni Radiologicznej Warsz. Tow. Nauk., a później (1932) – Inst. Radowego w Warszawie. Kontynuowała badania A.H. Becquerela nad promieniowaniem emitowanym przez sole uranu; w wyniku tych prac wysunęła pogląd o atom. charakterze promieniotwórczości (O promieniowaniu wysyłanym przez związki uranu i toru 1896). Podczas systematycznych badań promieniotwórczych minerałów zawierających uran i tor stwierdziła, że niektóre z nich wykazują większą aktywność promieniotwórczą, niżby to wynikało z zawartości w nich uranu i toru; wyraziła przypuszczenie, że minerały te zawierają silniejsze od dotychczas znanych pierwiastki promieniotwórcze; dalsze badania doprowadziły do odkrycia 1898, wspólnie z P. Curie, polonu i radu, za które to prace małżonkowie Curie (wraz z Becquerelem) otrzymali 1903 Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki; następnie Skłodowska – Curie wyodrębniła rad. W 1911 Skłodowska-Curie otrzymała po raz drugi Nagrodę Nobla, tym razem w dziedzinie chemii, za pracę nad chem. i fiz. właściwościami polonu i radu oraz za prace dotyczące metod wyodrębniania, oczyszczania i pomiaru aktywności pierwiastków promieniotwórczych. W 1995 prochy Skłodowskiej-Curie i jej męża spoczęły w paryskim Panteonie.